Spodziewałem się tego

Data:
Ocena recenzenta: 5/10

"To historia pewnej tkaczki. Musi pracować po nocach i tkać szatę ślubną dla pana. Wreszcie pokazuje mu szatę i pyta, co sądzi. Odpowiada, że w życiu nie widział piękniejszej. ale nie patrzy na szatę, tylko na nią! Tego się nie spodziewałam!" takim szokującym streszczeniem harlequina tytułowa Filomena kończy 50 lat poszukiwań straconego syna. Sam film można właśnie do tego sprowadzić - czego nie spodziewała ona, a czego spodziewał widz.

Fabuła przedstawia skończonego dziennikarza, cynika i ateistę (ważne) Martina, który szukając nowych zajęć pomaga odnaleźć syna Filomenie - starszej katoliczce (ważne), żyjącej we własnym świecie przemielonym romansidłami. Dziecko zostało jej odebrane 50 lat wcześniej w purytańskiej Irlandii podczas skandalicznego procederu sprzedawania nieślubnych dzieci. I choć tym samym historia dotyka rzeczy rozpaczliwie trudnych, została sprowadzona do łzawej harlequinowej papki, która nie jest specjalnie błyskotliwa, choć współczująca.

Historia rozwija się powoli i na dobrą sprawę więcej emocji dostarczy dopiero ostatnie 5 minut ożywionej dyskusji młodego chama, umierającej dewotki i Filomeny - głosu rozsądku. Tłumaczenie powolnej akcji autentyzmem historii mija się w ogóle z celem. Film jest po prostu nudny (łatwy, przyjemny itd), mimo, że poszukiwania doprowadzają do rzeczy tak odległych od irlandzkiego zakonu jak Bush, Reagan, homoseksualizm, czy AIDS. Problem w tym, że nic z tego nie wynika. Zdobyte informacje mogą co najwyżej zdziwić upierdliwą Filomenę, ale nas niespecjalnie obchodzą, bo już dużo wcześniej mogliśmy je przewidzieć.

Może problemem jest inna podnoszona w tym kontekście kwestia - wiara. Nie chodzi bynajmniej o tak niezrównoważony argument, jak uznanie filmu za katolicki (jakby to cokolwiek miało tłumaczyć), lecz sama filmu celowość. Niby porusza się w sferze utraconego macierzyństwa ale z drugiej strony podnosi moralno-religijne kwestie prowadząc bohaterów do swoistej afirmacji życia. Tymczasem efekt jest tego taki, że ani nie dostajemy ciekawej historii, ani tym bardziej etycznej paraboli o charakterze biblijnej przypowieści o przebaczeniu. W zasadzie jedynie konflikt na linii wiary między głównymi bohaterami jest jedynym pozytywnym efektem ubocznym. Niestety, sprowadzony do prostych skrajności okazuje się zbyt miałki, żeby pociągnąć film.

O użytych środkach wizualnych nie chce mi się pisać. Są równie proste, jak prosty jest film. Wszystkie przyzwoicie wykorzystane elementy równo ze sobą współgrają i nic specjalnie się nie wyróżnia na tle generalnej średniawy. Nawet Dench, choć skutecznie męcząca, nie ma za wiele do pokazania.

Gdy Filomena opowiedziała Martinowi wszystko o przeczytanej książce, od początku do końca, ze wszystkimi zwrotami akcji, ten stwierdza zrezygnowany, że wie tak dużo, że nie musi już czytać. Tak samo jest z filmem. Ale czy spodziewałem się czegoś innego?

Zwiastun: